Κοντεύουμε μία διετία από τα πρώτα μέτρα και τις πρώτες απαγορεύσεις. Δύο χρόνια, μέσα στα οποία μας εξοικείωσαν τρομακτικά με ένα κάρο πειθαρχήσεις και κρατικές προσταγές. Προσπάθησαν να μας μάθουν να τρώμε ήσυχα έξωση από τις πλατείες μας, να μας μάθουν ότι ένα σωρό ρουφιάνοι με ή χωρίς στολή μπορούν να μας ελέγχουν στο σχολείο, στην δουλειά ή στο πάρκο και στο σούπερ μάρκετ. Επίσης προσπάθησαν να μας μάθουν να το περνάμε όλο αυτό μόνοι μας και μας απαγόρευσαν να βρισκόμαστε. Το κράτος και οι ρουφιάνοι του το έκαναν αυτό με σχέδιο. Οι καιροί μας είναι ζόρικοι και τα αφεντικά μας ξέρουν ότι στους ζόρικους καιρούς όσο καλύτερα εμπεδώσουμε την πειθαρχία και την μοναξιά τόσο πιο εύκολα θα κοιτάμε αποχαυνωμένοι τους μισθούς μας να πέφτουν, τους ρουφιάνους και τους φασίστες να σηκώνουν κεφάλι και τις γειτονιές μας να θυμίζουν φυλακές. Από την άλλη, δεν ψηνόμαστε να τους κάνουμε τόσο εύκολα το χατίρι.
Για αυτό λοιπόν, open mics! Δηλαδή αγόρια και κορίτσια από τις γειτονιές μας βρισκόμαστε και λέμε ότι δεν γουστάρουμε άλλες εξακριβώσεις. Δεν γουστάρουμε μοναξιά και σαπίλα. Δεν θα αφήσουμε τόσο εύκολα τα πάρκα μας στους ένστολους και μη ρουφιάνους.
Comentários