Ρίξτε μια ματιά στην παρακάτω ατάκα: «Όταν οι κάτοικοι μιας γειτονιάς βλέπουν ότι μια συμμορία έχει γράψει τ’ αρχικά της σε όλα τα σήματα της τροχαίας, εύλογα συμπεραίνουν ότι κουμάντο στους δρόμους κάνει η συμμορία, κι όχι οι ίδιοι ή η αστυνομία». Φυσικά, δεν είναι δικά μας λόγια. Προέρχονται από ένα κείμενο των δύο πιο διάσημων Αμερικανών μπατσολόγων, ονόματι Ουίλσον και Κέλινγκ. Η χρονική συγκυρία ήταν τα μέσα των ‘70s και το θέμα εκείνου του κειμένου ήταν οι τρόποι με τους οποίους η δημόσια τάξη οφείλει να επιβάλλεται στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων. Η ατάκα είναι ενδεικτική ως προς το γενικό πνεύμα. Σύμφωνα με τους μπατσολόγους η κρατική κυριαρχία στις γειτονιές αποτελεί διαρκές διακύβευμα. Προκειμένου να επιβάλλεται δίχως αντιρρήσεις, το κράτος δεν πρέπει να επιτρέψει την παραμικρή αμφισβήτησή της. Απ’ αυτήν την οπτική, μια ταγκιά σε μια πινακίδα είναι ευθεία πρόκληση προς τους κρατικούς μηχανισμούς σε σχέση με το ποιος ελέγχει την γειτονιά.
Απ’ την δική μας οπτική, τώρα, γνωρίζουμε ότι ο έλεγχος των γειτονιών και του δημόσιου χώρου τους δεν είναι ποτέ δεδομένος. Εκεί έξω δίνεται μια μάχη με τον μικρό καθημερινό τρόπο που περιγράφουν αηδιασμένοι οι Αμερικανοί μπατσολόγοι. Με ταγκιές σε πινακίδες, με σπρέι σε τοίχους, με μουσικές σε πάρκα και πλατείες, με μαρσαρίσματα και δυνατές φωνές μέσα στη νύχτα. Πριν λίγες μέρες μαυρίσαμε τρεις πινακίδες στο κέντρο του Χαλανδρίου και αντικαταστήσαμε το περιεχόμενό τους με κάτι πιο κοντινό στα δικά μας γούστα. Αλλά αυτά τα πράγματα ποτέ δεν είναι απλώς θέμα γούστου. Είναι πάντοτε κομμάτι μιας μάχης. Της μάχης για τον δημόσιο χώρο. Κι αυτή ήταν ακόμα μια δικιά μας συμβολή.
Comments